Rozdział 1

             Szłam leśną ścieżką wracając ze szkoły. Rozmyślałam o swoim życiu, rodzinie. W sumie... całkiem fajnie mi się trafiło. Mam brata – Johna – jesteśmy bliźniakami. Oboje mamy ciemne, brązowe włosy i niebieskie oczy. Jest ode mnie wyższy, ma 185 cm wzrostu, ja, 20 cm mniej. Chodzimy razem do klasy. Nie kłócimy się, wręcz przeciwnie - jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Przyjaźnimy się z Keirą i Samem. Oni też są bliźniakami, a nasi rodzice znają się ze szkoły. Co więcej mogę o sobie powiedzieć? Od zawsze byłam zwykłą dziewczyną, tzn... wtedy myślałam, że jestem zwykłą dziewczyną...

             Zza drzew przebijały się coraz intensywniej promienie słońca, co oznaczało, że zbliżałam się do domu. Wiele osób uważało, że ten las jest przerażający, jednak nie ja. Każde drzewo wyglądało inaczej. Powyginane gałęzie sprawiały, że miały w sobie coś ludzkiego. Jakby posiadały swoją własną historię. Liście we wszystkich odmianach zieleni wprowadzały różnorodność, jednocześnie tworząc idealną harmonię. Kiedy na nie patrzyłam, ogarniał mnie spokój. Będąc tu, niby byłam sama, a jednak zawsze czułam czyjąś obecność. Jakby drzewa były osobami, miały własną energię. To miejsce to moja utopia. Lek na całe zło świata, na wszystkie smutki. Kiedy ogarnął mnie całkowity spokój wyszłam i przeszłam przez drogę.

             Wchodząc do domu, wiedziałam, że coś jest nie tak. Tata kłócił się z kimś przez telefon, a jego naprawdę trudno zdenerwować. Weszłam do kuchni i zobaczyłam go, stojącego z telefonem przy uchu. Na jego twarzy widać było furię. Trzęsły mu się dłonie, a krew nadawała policzkom koloru. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Przestraszyłam się. Serca zabiło mi szybciej, dłonie pokryła cienka warstwa potu, a oczy lekko zapiekły. Przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz. Od szyi wzdłuż kręgosłupa, aż po palce u stóp. Jakby igły wbijały mi się w skórę. Musiało stać się coś złego. Obok niego stała mama i przysłuchiwała się całej rozmowie. Byli tak zajęci rozmówcą, że nawet mnie nie zauważyli. Chciałam podejść bliżej i zapytać, o co chodzi. Nie zdążyłam. Mama zasłoniła usta w niemym krzyku, a z jej oczu popłynęły łzy. Coś było nie tak. W gardle formowała mi się ogromna gula. Tata ją przytulił, a ona, jak mantrę zaczęła powtarzać - „to nie może być prawda”.

            Stałam tak przez kilka minut, patrząc na nich i nie potrafiłam się ruszyć. Byłam przerażona. Wszystkie mięśnie miałam napięte jak struny, a po plecach spłynął zimny pot. Nagle poczułam czyjeś dłonie na moich ramionach, jednak nie potrafiłam nawet krzyknąć. John wyprowadził mnie z kuchni i mocno przytulił. Czułam, że też jest spięty. Musiał wszystko słyszeć. Coś było nie tak – ta myśl powracała do mnie co kilka sekund i nie pozwalała zająć się niczym innym. Musiałam dowiedzieć się, co się dzieje i z kim rozmawiał tata. Może jeśli poznam jego rozmówcę, łatwiej będzie rozszyfrować treść wiadomości, która tak bardzo wyprowadziła rodziców z równowagi? Resztę popołudnia spędziłam leżąc w łóżku i myśląc o co mogło chodzić...

           Wieczorem poszłam wziąć prysznic. Weszłam do kabiny i włączyłam gorącą wodę. Pozwoliłam spływać jej po moich ramionach, brzuchu, nogach... Zawsze mnie to relaksowało, jednak dzisiaj nie pomagało. Wzięłam żel pod prysznic i zaczęłam się myć. Kiedy na rękach wytworzyła się piana, poczułam, że ktoś mnie obserwuje. Rozejrzałam się i zobaczyłam w oknie ciemną sylwetkę człowieka. Otworzyłam oczy szerzej, lekko podskoczyłam i poczułam jak adrenalina rozchodzi się po moich żyłach. Serce biło szybciej, oddech stał się nieregularny. Mrugnęłam i postać zniknęła, jednak coś po niej zostało. Na zaparowanej szybie było coś napisane. Owinęłam się ręcznikiem i podeszłam do okna. Przyjrzałam się literkom, które powoli zaczęły znikać, ale nie miałam wątpliwości, co tam jest napisane. Przestraszyłam się. Wyjrzałam przez okno raz jeszcze, ale nikogo nie zauważyłam. Ktokolwiek to był, już sobie poszedł. Na szybie został już tylko lekki ślad, po wiadomości od nieznajomego. „Widzę Cię”, co to mogło znaczyć? Zwykły zboczeniec, czy może prześladowca?

           Zamrugałam kilka razy, wytarłam się i przebrałam w piżamę. Wyszłam z łazienki i szybkim krokiem weszłam po schodach do swojego pokoju. Zamknęłam drzwi, zgasiłam światło i położyłam się do łóżka. Szczelnie przykryłam się kołdrą, tak jak wtedy gdy byłam dzieckiem. Ubzdurałam sobie, że jeśli dobrze się przykryje i żadna część ciała nie będzie wystawać za łóżko, to jestem bezpieczna. Zamknęłam oczy i starałam się zasnąć, jednak sen nie chciał przyjść. Wierciłam się niespokojnie przez kilka godzin. Kiedy tylko zamykałam oczy opanowywał mnie lęk.

          Szłam przez las. Mój ukochany las, ale wyglądał jakoś inaczej. Nie było w nim tej magii. Nie czułam energii drzew, tej radości i spokoju. Było ciemno, szaro i ponuro. Powyginane gałęzie straciły swój urok i nabrały przerażającego wyglądu. Zrobiło się zimno. Objęłam się ramionami i dopiero teraz zdałam sobie sprawę, z tego, że jestem w piżamie, na boso. Przyspieszyłam, żeby się rozgrzać. Znałam te ścieżki jak własną kieszeń, ale po kilku następnych krokach zupełnie się zmieniły. Jakby to było inne miejsce. Zimny wiatr uderzał w moje plecy z coraz większą siłą, tworząc z moich włosów bicze, które chłostały mi twarz i ramiona. Połamane gałązki i kamienie boleśnie wbijały się w stopy. Z każdym krokiem było ciemniej i zimniej. Usłyszałam za sobą odgłos łamanego, suchego drewna. Powtarzał się rytmicznie. Zbyt rytmicznie. Spojrzałam za siebie i zamarłam. To co zobaczyłam sprawiło, że moje mięśnie przez chwilę zapomniały jak funkcjonować. Za mną czaiła się, dziwnie znajoma, ciemna postać. Zaczęłam biec. Starałam się uciekać najszybciej jak potrafię. Wiatr się zmienił. Teraz już nie pomagał silnymi powiewami w plecy. Walczył ze mną, jakby chciał mnie zatrzymać. Uparcie starałam przesuwać się w przód. W żółwim tempie pokonywałam następne metry. Czułam, że mój prześladowca jest coraz bliżej. Tuż za moimi plecami. Po kilku sekundach poczułam jak łapie mnie za ramiona i siłą odwraca w swoją stronę. Starałam się wyrwać. Szarpałam się. Próbowałam go kopać, a nawet gryźć. Niestety, był za silny. Chciałam zobaczyć kim jest, ale było za ciemno, a on miał kaptur. Nie dostrzegłam nawet konturu jego twarzy. Zaczęłam krzyczeć. I w tej chwili się obudziłam. Otworzyłam oczy i okazało się, że siedzę w swoim pokoju, na łóżku, a przez uchylone okno wpadały zimne podmuchy powietrza. Wstałam, żeby zamknąć okno i usłyszałam kroki w korytarzu. Coraz głośniejsze. Ktoś zbliżał się do mojego pokoju...

______

Wiem, że bardzo długo mnie tu nie było, za co przepraszam :(

Mam nadzieję, że się spodoba c;